Bir akşam annem arayıp Ay tutulması var unutmadın dimi? diye sorana kadar balkonumdan Ay ı izleyemediğimi farketmemiştim. Hoş evimde ilk yazım ve balkon sefaları başlamamıştı henüz. Bu duruma çok üzülen ben, etrafımızda bize çok da yakın olmayan yüksek binalara kızmaya başladım. Akşamları onlara bakıp sitem ettim tüm yaz. Ta ki bu geceye kadar! Balkona çıktım, sandalyeye oturdum, başımı yukarı kaldırdım veeeeeeee BÜYÜLENDİM! Ay bütün haşmetiyle bana göz kırpıyordu! Ve hayatımın en anlamlı (okul yıllarımda şiir yazmayı denemiş hüsrana uğramıştım) dizeleri döküldü ağzımdan;
Balkonumdan Ay'ı gördüm ilk kez
Bir dilim portakal gibiydi
O da tamamlanmamıştı
Benim gibiydi...
Üzeri bulutlanana kadar izlediğim ay, ilhamıyla bu dizeleri bırakıp veda etti. Yarın gelir mi? Bilmem. Ama onu görünce içimde yayılan büyük mutluluk dilerim ben ölene kadar devam eder...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder